Podróż Wyspa wiecznej wiosny

Cabo Girão jest jednym z najwyższych klifów Europy. Na jego szczycie (wznoszącym się na wys. ponad 580 m. n.p.m.) znajduje się taras widokowy. Wkrótce ma on być zmodernizowany - zaczyna się tam budowa podestu z przezroczystego materiału, który będzie umożliwiał spoglądanie na cały klif pionowo w dół.

Encumeada to przełęcz, przez którą prowadzi dawna droga pomiędzy północną i południową częścią wyspy (obecnie szybciej i łatwiej można przemierzyć tę trasę tunelem o długości ponad 3 kilometrów). Na przełęczy znajduje się punkt widokowy położony na wysokości pow. 1000 m. nad poziomem morza. Przy dobrej widoczności można z niego dostrzec Atlantyk zarówno po północej jak i południowej stronie wyspy.

Paul da Serra to jedyny płaskowyż na Maderze. Leży na wysokości ponad 1400 m. nad poziomem morza. Występuje tam krajobraz odmienny od spotykanych w pozostałych częściach wyspy - najbardziej rzuca się w oczy zmiana roślinności (dominacja wrzośca drzewiastego).

Na terenie Paul da Serra leżą jedyne na Maderze pastwiska.

Ribeira da Janela to niewielka miejscowość położona nad Oceanem, którą można zobaczyć z punktu widokowego położonego na drodze z São Vicente do Porto Moniz.

Charakterystyczna dla panoramy widocznej z tego miejsca jest wysoka i stroma skała nieznacznie oddalona od brzegu. W górnej części skały znajduje się charakterystyczne "okno", od którego pochodzi nazwa miejscowości (port. janela = okno).

São Vicente to miasteczko na północnym wybrzeżu Madery.

W nim spędziłam najwięcej czasu, ponieważ mieszkałam w hotelu leżącym bardzo niedaleko centrum. Mimo to pogoda w sąsiedztwie hotelu i pogoda w miasteczku diametralnie się różniły. Hotel znajduje się przy samym brzegu Atlantyku, gdzie praktycznie zawsze niebo jest zachmurzone i wieje dość silny wiatr (północna część Madery jest chłodniejsza i bardziej pochmurna). Natomiast São Vicente jest położone w dolince, nieco bardziej w głębi lądu. Nadbrzeżne góry blokują napływ wilgotnego powietrza, dlatego w mieście przeważnie jest słonecznie.

Miasteczko jest niewielkie, żyje tu ok. 3500 ludzi. W jego centrum znajduje się plac otoczony szerokimi i wysokimi schodami, które sprawiają, że może on służyć jako amfiteatr. Wszystko co najbardziej potrzebne można znaleźć w pobliżu - aptekę, pocztę, posterunek policji, kilka małych restauracji i sklepów, dwa place zabaw, dostęp do internetu (praktycznie w każdym miasteczku maderskim jest bezpłatnie dostępne Wi-Fi).

Główną atrakcją turystyczną miasta są jaskinie (port. grutas) w postaci długich korytarzy. Odwiedzający mogą spacerować po nich za opłatą, a dla grup organizowane są pokazy trwającego 15 min. filmu w 3D opowiadającego o powstaniu Madery. Właściwie nie można się z niego dowiedzieć zbyt wiele, a jako że filmy trójwymiarowe można zobaczyć teraz praktycznie w każdym kinie, ten pokaz nie należy do szczególnie interesujących. Ciekawsze są same groty, chociaż wchodząc do nich trzeba się przygotować na zmoknięcie. Zdarzają się co prawda dni, w których woda w jaskiniach w ogóle nie kapie, ale ciężko to przewidzieć, więc lepiej mieć ze sobą kurtkę i wygodne buty (które nie będą ślizgać się po mokrej powierzchni).

Na wybrzeżu, w pobliżu centrum miasteczka, znajduje się restauracja z pięknym widokiem na ocean. Jej główną zaletą jest to, że podłoga górnego piętra kręci się powoli, dzięki czemu za każdym razem gdy wyjży się przez panoramiczne okna restauracji widzi się inny krajobraz. Miałam okazję zjeść tam bardzo smaczny obiad składający się z zupy warzywnej, świetnie przyrządzonej soli (gatunek ryby), deseru z owoców i lodów, oraz kawy na zakończenie. Chętni mogli po posiłku skosztować jeszcze znanego maderskiego napoju, czyli Ponchy - mieszanki mocnego rumu, świeżego soku owocowego (najczęściej z cytrusów) i miodu.

Santana to miasteczko słynące ze swoich charakterystycznych domów o spadzistym dachu krytym strzechą. Typowy domek jest biały z elementami w kolorze czerwonym i niebieskim. Obecnie nie są już one mieszkaniem dla Maderczyków, a utrzymywane w dobrym stanie są z dwóch powodów: po pierwsze przez turystykę (5 domków tworzy skansen w centrum miasteczka), po drugie przez sentyment (można zobaczyć wiele z tych małych chatek tuż obok nowych, dużych, obecnie zamieszkanych domów). Dachy domków są odnawiane trzciną specjalnie sprowadzaną z kontynentu.

Ribeiro Frio to mała miejscowość położona w malowniczej okolicy - znajduje się na wys. 800 m. nad poziomem morza i otoczona jest pierwotnymi lasami Laurisilva, które niegdyś porastały znaczną część Europy, a obecnie znaleźć je można jedynie na niektórych wyspach archipelagu Makaronezji (w którego skład wchodzą: Azory, Madera, Wyspy Kanaryjskie i Wyspy Zielonego Przylądka). Poza tym w Ribeiro Frio znajduje się hodowla pstrągów tęczowych. Jest ona możliwa dzięki dostępowi do wody z potoku, od którego pochodzi nazwa miejscowości (port. Ribeiro Frio = Zimna Rzeka). Po odhodowaniu pstrągi nie są sprzedawane. Zarybia się nimi maderskie potoki i levady.

Levady są to kanały służące głównie nawadnianiu pól w częściach wyspy, do których woda nie dociera sama. Z nich pochodzi również woda w kranach gospodarstw domowych (dostarczana po uprzednim odmineralizowaniu). Wzdłuż wszystkich levad biegną ścieżki, stworzone z myślą o levadeiros (ludziach odpowiedzialnych za utrzymywanie kanałów w dobrym stanie). Obecnie ścieżki te są również jedną z głównych atrakcji turystycznych wyspy, ponieważ zostały udostępnione dla osób odwiedzających Maderę - można spacerować nimi po wielu urokliwych miejscach, do których dotrzeć mogą jedynie piesi. 

Półwysep Św. Wawrzyńca jest najbardziej wysuniętym na wschód fragmentem Madery. Ma zupełnie inny krajobraz, niż pozostała część wyspy - jest on zdominowany przez różnorodne formacje skalne, a roślinność jest tam w porównaniu z zachodem o wiele uboższa.

Uważam, że jest to jedno z najpiękniejszych miejsc na Maderze.